Stel je bent de voorzitter van Fluminense. Je hebt meerdere goudhaantjes bij je club lopen en weet dat de onvermijdelijke transfers ooit zullen komen. Maar goed ook, want de rekeningen moeten betaald worden. Of dat nou gebeurt door een louche olicharg uit Donetsk,wat Chinezen van Milaan of gewoon nog klassiek oud geld uit Amsterdam maakt je dan weinig uit. Heel de wereld kijkt naar Brazilië en komt naar Brazilië, dus waarom zou je daar geen gebruik van maken?
Je moet er zoveel mogelijk uit halen, daar gaat het om. De onderhandelingstactiek wordt per geval bepaald. In het geval van Marc Overmars heb je gekozen voor ‘tapijtjestactiek’. De tapijtjestactiek wordt al decennia lang gepraktiseerd door gewiekste Turkse verkopers in toeristensteden als Antalya of Alanya. Voor wie de tapijtjestactiek niet kent zal ik hem kort uitleggen.
Stap 1: Je kijkt heel goed of die Westerse toerist wel geïnteresseerd is in jouw artikelen. Zie je z’n pupillen groter worden dan weet je dat je beet hebt.
Stap 2: De toerist zal behoedzaam vragen wat zo’n tapijtje kost.Op zo’n moment zeg je iets van een tienvoudige prijs van de productiekosten.
Stap 3: De toerist zal misschien geveinsd weglopen en hard to get spelen maar je weet al lang hoe laat het is. Daarnaast is hij op een markt waar al je collega verkopers dezelfde tactiek hanteren.
Stap 4: Je geeft de toerist de indruk dat je tot een deal kunt komen door een forse maar gereduceerde prijs te noemen.
Stap 5: De toerist die het spelletje al bijna zat is zal over de brug komen voor het beoogde bedrag. Maar dan speel je je laatste truc uit. Op het moment dat de toerist denkt een akkoord te hebben en alvast blij zijn vrouw roept volgt een groot misverstand. 50 euro? Nee sorry sorry, dat was alleen voor die serie tapijtjes deze kosten toch echt 60.
De tapijtjestruc werkt doorgaans erg goed. Maar dan kom je tot het besef dat je wederspeler Marc Overmars je nog een extra troef in handen heeft gegeven. Ergens heeft je neef, die vertaler is, een Nederlands artikel gevonden. De woorden staan er toch echt “Eigenlijk hebben we voor Neres te veel betaald.” KASSA. Als dat voor Neres kan, dan ook voor onze Richie! Het tapijtje kost nu ineens weer 70 euro.
Wie in de schoenen van Overmars staat, beseft dat hij in een val is gelopen. De val van te weinig opties. Ajax koos ervoor om met de grote jongens mee te doen en in te zetten op de Braziliaanse en Argentijnse markt, maar ondervindt daar nu zelf de nadelen van. Spelers zijn overbekend en dus eigenlijk overpriced. Het is maar wat de gek ervoor geeft en die gekken zijn nog altijd wel te vinden. Nu is de verleiding natuurlijk groot om zomaar wel het gevraagde bedrag weg te tikken. Kan ons het schelen? Wij hebben toch geld genoeg!
Met diezelfde redenering haalde Marco Van Basten ooit Sulejmani voor 16,75 miljoen + 2 miljoen tekengeld. Ajax voelde zich toen ook rijk met de verkopen van spelers als Sneijder en Heitinga. Bovendien werd ook Klaas-Jan Huntelaar nog verkocht. Maar dergelijke gedachtekronkels zorgden bijna voor Ajax’ ondergang. Robbie Wielaert, Oleguer, Sno, Sulejmani, Cvitanich, Enoh. Het leverde Ajax bijna niks op en bracht de club bovendien in moeilijk vaarwater.
Sulejmani vertrok transfervrij en zorgde alleen persoonlijk al voor een strop van een kleine 20 miljoen.De vraag is dus wat Overmars doet.Veel te veel betalen voor opnieuw een vleugelaanvaller die de Europese top genegeerd heeft? Maakt hij die keuze dan wordt hij in Zuid-Amerika de TD die je tot op het bot kan uitmelken bij toekomstige transfers. Haalt hij niemand, dan krijgt hij ongetwijfeld morrende supporters.
De oplossing is eigenlijk heel simpel. Ajax moet creatiever zijn. Zich in andere markten begeven en dus haar ego opzij zetten en kijken naar spelers met potentie zonder dat ze al overdreven in de spotlights staan. Het vereist wat inventiever scouten. De zwarte piet kunnen we dus toespelen aan hoofdscout Henk Veldmate.
Geschreven door: Pushkin. (meer op het forum)
Forum: Ajax: Seizoen 2017/18 (Lid worden? Klik hier!)
