Bron
Al een tijdje spookt een filmscenario door mijn hoofd als ik aan de weg denk die Ajax heeft afgelegd. Het gaat dan om ‘Once upon a time in the West‘. Een film van Sergio Leone die verhaalt over de doorzettingsvermogen en droom van een man.
Een oude Ier is te weten gekomen dat op een waardeloos stuk woestijnland straks wel een treinstation gebouwd moet gaan worden. Iedereen verklaart hem voor gek, niet realiserend dat de trein inderdaad precies daar een station nodig heeft. Gewiekst als hij is koopt hij het land. Het duurt echter nog even eer de spoorweg er komt. In de tussentijd trekt hij de broekriem aan, bespaart op alle kosten en probeert hij zo te overleven. Alles in teken van zijn droom. Door enkele bandieten wordt de man vermoord maar de spoorweg kwam er toch aan het einde van de film. Zijn droom als een requiem achterlatend.
Als Ajacied heb ik me de laatste tijden vaak in deze film kunnen verplaatsen. De oude man is inderdaad Johan Cruijff die met zijn visie kwam hoe Ajax weer oude tijden kon doen herleven. Voor gek verklaard werd Cruijff toen hij stelde dat Ajax weer terug kon keren naar de top van de Europese voetbalpiramide. Helemaal toen uitgelegd werd hoe Ajax dat zou kunnen doen: met eigen jeugd. In de beginjaren voelden we als Ajacieden ook de broekriem op vlak van de uitgaven. Ajax moest na financieel wanbeleid eerder spaarzaam zijn. Ajax moest eerst ook weer vet op de botten kweken. Ja, overleven op dat dorre woestijnland voelde als Ajacied toch een beetje als wedstrijden lang naar Lesly De Sa of Lorenzo Ebecilio kijken.
Naast belachelijk gemaakt om zijn visie werd er vaak ook van alles verdraaid aan Cruijff zijn boodschap. Cruijff zou tegen grote aankopen of grote salarissen zijn. Wie zijn woorden terugleest ziet dat het allemaal een stukje genuanceerder lag. Ook Cruijff bezigde het adagium; de uitzondering bevestigt de regel. Dit seizoen had Ajax de vrijheid om de zeilen te laten vieren en duurdere spelers te halen. Dat alles was mogelijk door eerst schoon schip te maken in het verleden. Toen de legendarische nummer 14 zelf gevraagd werd wat de doelstelling voor Ajax in de toekomst moest worden koos hij voor een plek bij de beste 8 als realistische plek. De eerste Champions League na zijn dood bereikt Ajax meteen de eerste 4. Impossible is nothing.
Net zoals de oude man in Once Upon a Time in the West kon Johan het allemaal niet meer meemaken, maar zijn droom leeft voort. Jongeren van een jaar of 12 ergens in de Roemeense binnenlanden, Schotse hoogvlaktes of Noorse fjorden krijgen weer te horen over de erfenis van dit Ajax. De erfenis eeuwig verbonden met die man met nummer 14. Het voelt als gerechtigheid. Dezelfde genoegdoening die ik voelde toen een vrij arrogante Sergio Ramos Ajax ultiem te kakken probeerde te zetten met zijn bewuste gele kaart. Net zoals in Once upon a time in the West wordt met de slechteriken vroeg of laat altijd afgerekend.
Geschreven door forumlid en insider Pushkin.
Forum: Ajax: Seizoen 2018/19 (Lid worden? Klik hier!)
