Zo heel af en toe heb ik het nog, een voetbal déjà-vu. Van die momenten waarop je in gedachten even teruggevoerd wordt naar iets dat al lang heeft plaatsgevonden. Hakim Ziyech bezorgde me zo’n moment.
Bal aan de voet, het kalk van de achter lijn lonkt, toch naar binnen. Bal voor de linker leggen, sluwe blik, lange zwaai. Kogel in het fort van Mestalla. Cillessen kan er weinig meer aan doen. Een kleine 16 jaar eerder was het Andy Van der Meijde die het op zijn heupen had. Andere hoek, andere club maar hetzelfde soort kippenvel.
Op mijn schoolplein werd de ‘boogschutter’ nog vaak geïmiteerd bij een doelpunt. Ziyech juichte minder spectaculair. In wezen heeft hij het ook niet meer te bewijzen. Toch had ik daags op schoolpleinen willen terugkijken hoe minder begaafden hun hommage aan hem op voeren. Ik ben er te oud voor geworden.
Wat wel beklijft is dat vleugje magie. Het past bij Ajax zulke doelpunten. Ze worden ook niet toevallig vaker gemaakt in ons shirt. Waar hem dat in zit? Met name het feit dat Ajax vanuit controle toch ook weer op zoek is naar risico nemen. Naar creativiteit en brille, naar het net even wat anders doen. Het geloof dat anders doen ook zin heeft.
Ziyech heb ik er ook vaak om vervloekt. Binnensmonds vloeken dat wel. Je weet dat met het risico in zijn spel er ook veel fout gaat. Dat balverlies op de verkeerde plek zomaar een counter inleidt. Boos heb ik nooit op hem kunnen worden. Ook als hij een persoonlijke baggerpot speelt blijft zijn intentie overeind. De intentie om het creatief op te lossen. Het blijven proberen van dat hakje of die splijtende paas met moeilijkheidsfactor 100.
Voor boogschutter Van der Meyde was zijn pegel tegen Roma ooit het begin van alle ellende. Dat wisten we toen nog niet. Het drama dat opgesloten zat in dat moment had enige incubatietijd nodig. Inter-scouts die een paar plusjes zetten. Arie Van Eijden die geld rook. Andy die, zoals ook in zijn boek valt te lezen, naar de uitgang geduwd wordt. Naar het spelerskerkhof van Guiseppe Meazza, naar de boulevard of broken dreams. Een carrière die langzaam maar gestaag verder de rails verliet in Italië en culmineerde in alcohol en pillenmisbruik.
Bij Hakim Ziyech kan ik me dat simpelweg niet voorstellen. Zo gewoon als Ziyech juicht zo pragmatisch is hij ook in de keuze van vervolgstap. Ik denk ook niet dat je het zomaar met Ziyech moet gaan proberen, hem naar de uitgang duwen voor een leuk bod. Hij laat zich niet dwingen. Kan door een opgekrikt salarishuis bij Ajax ook makkelijker de financiële verleidingen weerstaan. Sevilla kwam voor Ziyech. Ziyech ging niet naar Sevilla. Luuk de Jong overigens wel maar die staat nu alweer even droog (ik voorzie een nieuw noodlot). Het plaatje moet voor hem perfect zijn en anders blijft hij ‘gewoon’ bij Ajax. Met die houding zijn we als supporter spekkoper. Bedankt nog Marc dat je die clausule er heb uitgesloopt.
Geschreven door forumlid en insider Pushkin.
Forum: Ajax: Seizoen 2019/20 (Lid worden? Klik hier!)