Zaterdagnacht vond het UFC-gevecht tussen Conor McGregor en levende legende ‘Cowboy’ plaats. Nu ben ik geen grote UFC-fan, maar ik werd getipt dat ik dit echt moest gaan kijken. Het was midden in de nacht en dat is erg vroeg als je geen grote fan bent. Dus keek ik zondagochtend de wedstrijd terug. Dat duurde precies 40 seconden. McGregor sloopte de tegenstander werkelijk zonder pardon. Vanaf seconde een vloog hij er, letterlijk, op. Je zag aan hem dat hij vastberaden was dit gevecht te winnen en zijn tegenstander geen enkele hoop bood. Geen twijfel. En zo geschiedde. Na 40 seconden lag Cowboy bloedend (tja, het blijft UFC) op de grond.
Zondagmiddag 14:30 uur was het tijd voor Ajax. Goed uitgerust en klaargestoomd in Qatar. Zou je zeggen. Sparta thuis, dus dat moet 4-0, 5-0 worden. Vastberaden en zonder twijfel naar de grond werken, zou je zeggen. Met alle respect voor Sparta trouwens, dat onder Fraser een goed seizoen speelt. Maar met de kwaliteiten die Ajax heeft, moet het een tegenstander als Sparta thuis eenvoudig aan de kant zetten. AZ en PSV hadden punten laten liggen, dus Ajax had alle kans om het gat op de ranglijst te vergroten. Ik zat dus weer trouw met mijn seizoenkaart en vrienden in het stadion.
Maar zoals vaker bij de Amsterdammers, liep het anders. Ja, Ajax kwam op 2-0, maar het werd uiteindelijke een benauwde 2-1 en had het heel anders af kunnen lopen. Onana, Martinez en Veltman moesten ballen van de lijn redden en op verschillende momenten moest de ploeg aan de ‘noodrem’ trekken. Ajax ontsnapte. En dat is dit seizoen al vele malen gebeurd. En niet alleen dit seizoen.
Ajax ontbreekt wat McGregor bij uitstek wel heeft: de mindset om elke tegenstander met volle overtuiging ‘te slopen’. In het geval van voetbal dan figuurlijk. Dat heeft bij Ajax vooral met zelfoverschatting te maken, wat logischerwijs vooral de kop op steekt als de tegenstander minder sterk is. En met alle respect: dat is de volledige Nederlandse competitie en beker. In de competitie had Ajax al makkelijk 8 of 10 punten voor kunnen staan. In de Champions League hebben ze vorig en dit jaar fantastische prestaties laten zien, wat aangeeft wat ze in hun mars hebben. Maar echte profs presteren continu op hoog niveau en zijn voor hun motivatie niet afhankelijk van de tegenstander. Natuurlijk accepteert iedereen dat je bij een ruime voorsprong wat gas terugneemt en natuurlijk kun je een keer een off-day hebben, maar het aantal wedstrijden dat Ajax te moeizaam wint, is te groot. Het is symptomatisch. En dat lijkt me als speler en coach uiterst frustrerend. Zo blijkt ook uit elk interview na dit soort wedstrijden met Van de Beek, Tadic, maar ook met Ten Hag. De teleurstelling druipt er af. En dan hebben we het nog niet over de fans gehad die door de waterkou op de fiets naar Zuid-Oost komen (natuurlijk is dit een volledig willekeurig voorbeeld). Spartelend talent is pijnlijk om te zien. Iedereen wil ze zien vliegen.
McGregor deed het niet alleen. Hij heeft een sterk team om zich heen en gister werd breed bekend dat motivational coach Tony Robbins daar ook onderdeel van uitmaakt. Robbins was aanwezig bij het gevecht en twitterde na afloop “what a turnaround Conor has created within himself in the last year”. Ineens werd me duidelijk waarom McGregor vocht zoals hij vocht. Zonder rem, zonder mededogen. En waarom hij zich na afloop respectvol opstelde tegenover de man die hij net gewond had geslagen. En waarom hij zelfs de moeder van Cowboy een knuffel gaf. Deze man heeft geen killersinstinct, hij heeft een winnaarsmentaliteit.
Misschien wordt het tijd dat Ajax er ook een high performance coach bij haalt. Voor woensdag tegen Spakenburg is dat misschien te laat, maar er volgen dit seizoen nog een paar ‘lastige’ thuiswedstrijden. Misschien zien we Tadic nog eens een tegenstander knuffelen. Come on Ajax!!
Geschreven door forumlid en columnist Diederik.
Forum: Ajax: Seizoen 2018/19 (Lid worden? Klik hier!)
