Ajax in een Europese Finale. Wat moest ik me daarbij voorstellen? Natuurlijk heb ook ik de boeken gelezen en de beelden gezien uit de jaren 70 en 90. Maar nu, na het Bosman-arrest, kon dat toch niet meer?
Toen het besef na Lyon-uit langzaam tot mij door was gedrongen moest ik nog beslissen waar ik de finale zou kijken. Van de drie opties, Stockholm, gewoon thuis of het Museumplein, werd er na groen licht van de verzuimcoördinator op school deze laatste gekozen. Eenmaal aangekomen op het Musemplein bleek dit om kwart over 6 al helemaal vol te staan. Wow. Wat een gigantisch feest in de binnenstad ging dit worden, niet te vergelijken met de laatste drie kampioenschappen. Een plekje op het afgezette stuk van het Museumplein zat er niet meer in. Anderhalf uur lang schoof ik metertje voor metertje op, maar de poortjes kwam ik niet meer door. De schermen waren voor mij helaas bijna niet te zien. Ik had dit thuis al een beetje voorzien, en dus haalde ik mijn oortjes tevoorschijn. Radio luisteren op een plein met 100.000 mensen op mij heen. Al snel was duidelijk dat de radio een seconde of zes voorliep op de schermen. Een vreemde gewaarwording.
Tien jaar was ik bij de vorige belangrijke finale die ik mee mocht maken: Spanje-Nederland op het WK 2010. Ik was zo zenuwachtig dat ik helemaal weggedrukt zat in mijn stoel. De filmpjes die toen zijn gemaakt doen het nog altijd goed in de familie. Woensdag was dat anders, er was sprake van gezonde spanning bij mij. Zou het Ajax lukken het niveau van de thuiswedstrijden in deze Europese campagne te halen? Helaas was deze vraag al kort na het begin van de wedstrijd beantwoord. Manchester United was geen Lyon, nee, hier stond de ultra defensieve Mourinho aan het roer. Na de ongelukkige tegentreffer voel je dat het dan eigenlijk al gedaan is. Zo ook op het Museumplein. Nog voor het einde van de eerste helft was er een algehele berusting merkbaar. Uiteraard spreek je elkaar in de rust de hoop toe dat het Ajax ook zal lukken een frommelgoal te scoren. Maar het was Ajax niet gegeven. Manchester United maakte al snel aan alle illusies een einde.
De sfeer op het Museumplein was desondanks fantastisch. Direct na het laatste fluitsignaal met zoveel mensen ‘Dit is mijn club’ zingen deed mij goed. Ja, de teleurstelling over de finale zelf was en is groot bij mij. In de nachttrein terug naar huis dwaalde de gedachten af naar de Russische stad Rostov. Ajax ging er met 4-1 af en ik schreef toen het volgende: ‘’Machteloos, krachteloos, inspiratieloos en nog veel meer worden die eindigen op ‘loos’ komen een beetje in de buurt van het spel van Ajax.’’ en ‘’Een Ajax zonder hoop.’’. Ik had me toen nooit, maar dan ook nooit, kunnen voorstellen dat Ajax een Europese finale zou halen. Toch gebeurde het. En wat een voetbal hebben we gezien, vooral in de Johan Cruijff ArenA. Ajax heeft zich weer kunnen tonen aan de wereld als een ploeg met jonge spelers die pressievoetbal willen spelen. Het voorbeeld daarvan is Matthijs de Ligt. Ten tijde van Rostov-Ajax had hij net als 16-jarige zijn debuut gemaakt in de Jupiler League. Nu, nog geen jaar later, is hij door de UEFA verkozen in het sterrenteam van de Europa League. Nee, Ajax heeft geen prijs weten te pakken, maar er is weer hoop. Hoop op tijden zoals voor de eeuwwisseling. En dat is zelfs dit seizoen nog wel eens anders geweest.
